Rozdział pierwszy

Rozdział pierwszy- uważaj, bo się wywalisz.

Otworzyłam powoli oczy i zmieniłam bok, na którym leżałam. Spojrzałam na zegarek stojący na szafce nocnej. Było po wpółdo dziesiątej. Zerwałam się z łóżka.

- Mei!- krzyknęłam.

Podeszłam do szafy i wyciągnęłam z niej byle jakie ciuchy, w tym czasie do mojego pokoju weszła zdyszana Mei, moja ulubiona pokojówka.

- Tak, panienko?- spytała.

- Za pół godziny będzie tu Ren, a muszę jeszcze wykopać  kwiatki, zrobisz mi śniadanie?

- Oczywiście. Co sobie panienka życzy?

- Nie wiem, może być jajecznica i kakao.

- Dobrze.

Mei wyszła, a ja wzięłam ubrania i weszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i się ubrałam. Moje blond włosy spięłam w wysokiego koka. Zeszłam szybko na dół.

Z kuchni wydobywał się piękny zapach jajek, weszłam do niej. Przy stole siedział wysoki chłopak z czarnymi włosami spiętymi w kitkę. Był to mój starszy brat, Reitsu. Czytał jakąś gazetę. Na stole przed nim stał talerz i kubek. Obok stała szklanka z moim kakao. Mei stała przy kuchence i smażyła jajecznicę, obok niej stał talerz z tostami.

- Ohayou, Reitsu.- powiedziałam.

- Cześć.- odpowiedział nie odrywając wzroku od pisemka. Zajrzałam przez ramię, o czym jest. O motorach. No tak, była to pasja mojego brata.

Usiadłam obok mojego kakao, a Mei podała mi talerz jajecznicą i tostami. Również to samo dała mojemu bratu. Reitsu położył pisemko i szybko zaczął konsumować posiłek. Również tak zrobiłam.

- Pyszne, Mei.- powiedziałam po  przełknięciu pierwszego widelca.

- Cieszę się.- odpowiedziała pokojówka z uśmiechem.- Przyniosę dla panienki narzędzia ogrodnicze.

- Dziękuję.

Szybko pochłonęłam talerz jajecznicy, tosty i kakao. Wyszłam do ogrodu, czekała już tam na mnie Mei. Miała w rękach skrzyneczkę. Wzięłam ją od niej.

- Jak przyjdzie Ren to wpuść go do ogrodu, dobrze?

- Oczywiście, panienko.

Weszłam głębiej w ogród ze skrzynką w dłoniach. Po drodze spotkałam ogrodnika. Wszyscy mówiliśmy na niego „pan ogrodnik”, więc nie miałam pojęcia, jak się nazywa. Chyba na nazwisko miał Tsukarashi.

- Dzień dobry panienko!- powiedział, gdy tylko mnie zauważył.

- Dzień dobry.- odpowiedziałam z uśmiechem. On i Mei byli moimi ulubionymi pracownikami.

- Będziesz kwiatka wykopywać?

- Tak, chcę dać go mamie w prezencie. Sobie też jednego wykopię na pamiątkę.

Moja mama nie mieszka z nami. Osiem lat temu ona i tata się rozwiedli. Ja mieszkam razem z nim, rodzeństwem i macohą tu, a ona poza Odą w prefekturze Shimane na wyspie Honsiu. Ja za tydzień się przeprowadzam do Izumo- miasta graniczącego z Odą. Za każdym razem, gdy wymówię, lub pomyślę nazwę tego miasta (Izumo) uśmiecham się. W anime „Naruto” jest Izumo, razem z Kotetsu pilnuje głównej bramy Konohy.

Doszłam do wrzosów. Były w dalszej części ogrodu, za stajnią. Nasz ogród jest wielki. Mamy tu stajnię, miejsce do ćwiczeń jazdy, altankę, basen, miejsce wolne od wszystkiego oprócz trawy, np. do gry w piłkę i wielki obszar zasadzony kwiatami. Wrzosy były oddzielnie, na samym końcu. Kucnęłam przy jednym z nich, ciemnofioletowym i zaczęłam go wykopywać łopatką, którą znalazłam w skrzyneczce. Również z jej (skrzyneczki) wyjęłam małą kolorową doniczkę, w której wylądował kwiat. Zrobiłam to jeszcze raz, tym razem do niebieskiej doniczki włożyłam różowego wrzosa. Zaczęłam przysypywać je ziemią, gdy usłyszałam wołanie.

- Hej, hime! Gdzie jesteś?

Szybko skończyłam pracę przy kwiatkach i włożyłam wszystko do skrzyneczki.

- Jestem tu!- krzyknęłam wstając.

Ren, bo to on mnie wołał, podszedł do mnie z uśmiechem na twarzy.

- No, znalazłem cię. Myślałem, że się tu zgubię.- udał, że się załamuje.

- Nie martw się.- uśmiechnęłam się.- Super Katsumi by cię uratowała.

- Tak, masz rację. Super bohaterka „Hime Katsumi” mnie zawsze uratuje!- roześmialiśmy się.- Pomóc ci z tą skrzyneczką?

- Nie, dzięki.

Poszliśmy w stronę mojego domu. Ren jest wysoki. Ma brązowe włosy latające na wszystkie strony, jak u jakiejś postaci z anime i tego samego koloru oczy. Jest ode mnie trzy lata starszy- ja mam piętnaście, a on osiemnaście. Ma szczupły nos, widoczne kości policzkowe i pełne usta. Z jego opowieści wiem, że jest najprzystojniejszym chłopakiem w swojej szkole, nie dziwię się temu. Wiele dziewczyn mi zazdrości, że się z nim przyjaźnię.

Doszliśmy do mojego domu i weszliśmy do salonu.

- Panienko.- powiedziała Mei, która zjawiła się obok nas.- Wezmę skrzyneczkę.

- Dobrze.- podałam jej skrzyneczkę, ale wzięłam kwiaty.- Dziękuję.

Mei poszła w stronę pomieszczeń gospodarczych, a ja i Ren poszliśmy do mojego pokoju. Usiedliśmy na moim dwuosobowym łóżku. Kwiatki postawiłam na parapecie.

- Hime- zagadnął Ren.- Przyjedziesz do mnie na naszą rocznicę?

- Jasne.- uśmiechnęłam się.

Przyjaźniliśmy się już od niecałych dziesięciu lat- w sierpniu, za miesiąc, mamy rocznicę. Zawsze ten dzień spędzaliśmy razem, jak para swoją rocznicę, my jednak jesteśmy tylko przyjaciółmi.

- Nie mogę przegapić dziesiątej rocznicy. Gdzie pójdziemy?

- Niespodzianka- Ren się wyszczerzył.- Zaplanowałem już cały dzień.

- Skoro tak, to jestem bezsilna.

- Jesteś.- przyznał mi rację.

- Idziemy gdzieś, czy będziemy tak tu w nudach siedzieć?

- Jak chcesz, hime. Tylko gdzie?

- Chodźmy nad jezioro. Weźmiemy chłopaków i Kiyoko.

- Dobra.

- Wezmę jakieś jedzenie.

- Dobrze. Za pół godziny u ciebie?

- Okej. Do zobaczenia.

- Cześć.

Ren wyszedł, a ja poszłam do pokoju Kiyoko- mojej przyrodniej siostry. Była rok ode mnie młodsza, jedyna córka mojej macohy z poprzedniego związku. Dzięki połączeniu mojego taty i jej (macohy) w naszym domu jest kupa dzieci- ja, moi bracia bliźniacy, Ichizo i Kei, Reitsu, Kiyoko i Jiro, trzyletni syn macohy i taty.

- Hej, idziesz nad jezioro?- spytałam.

- Chętnie.

- Za pół godziny na dole.

Teraz weszłam do pokoju chłopaków. Ichizo siedział na łóżku pisząc coś w zeszycie, a Kei siedział nad nim (mają łóżko piętrowe) i słuchał muzyki z mp4.

- Idziecie nad jezioro?- spytałam.

- Tak.- odpowiedział Ichizo nie przerywając pisania. Kei pewnie nawet nie wie, że weszłam do pokoju.

- Za pół godziny na dole.

Wyszłam z pokoju i zapukałam do drzwi Reitsu, które były obok. Nikt mi nie odpowiedział, więc wsunęłam głowę do pokoju. Był pusty.

- Mei!- krzyknęłam.- Gdzie jest Reitsu?

- Wyszedł gdzieś, panienko!- odpowiedziała.

Wróciłam do mojego pokoju. Przebrałam się w jinsowe krótkie spodenki i luźną plażową koszulkę koloru mięty. Pod sodem założyłam kostium kąpielowy. Do torby włożyłam rzeczy, które przydadzą się nad wodą. Wzięłam ją (torbę) i zeszłam na dół, do kuchni. Zostało mi piętnaście minut. Do innej torby schowałam pięć butelek wody i zaczęłam robić kanapki. W tym czasie do salonu weszli bliźniacy. Mieli na sobie takie same spodnie do kolan i koszulki z tym samym motywem słuchawek, ale w różnych kolorach- Ichizo niebieską, a Kei zieloną. Niższy (Ichizo) niósł torbę. Chłopcy usiedli przy stole i patrzyli się na mnie. Ja skończyłam robić kanapki i schowałam je do torby. Dołożyłam jeszcze coś słodkiego. Podniosłam ją. Niby nie taka ciężka, ale i tak wysłużę się Renem.

- Kiyoko!- krzyknęłam.

- Już idę!

Po dosłownie sekundzie zauważyłam Kiyoko pędzącą po schodach na dół.

- Uważaj, bo się wywa...- zaczął mówić Ichizo, jednak nasza siostra już leciała po schodach na dół. Ja i bliźniaki ledwo powstrzymywaliśmy się od śmiechu, Kiyoko była w komicznej pozycji.

- Co was tak śmieszy?- burknęła i się podniosła.- Idziemy, czy nie?- spytała jeszcze, gdy my nadal nie ruszyliśmy się z miejsc.

W końcu zrezygnowana usiadła przy stole. Ogarnęłam się.

- Zaraz idziemy, czekamy na Rena.- odpowiedziałam na zadane wcześniej pytanie.

Rozległ się dzwonek do drzwi, po chwili podeszła do nas Mei.

- Panienko, przyszedł Ren.

- Już idziemy, Mei.- odpowiedziałam. Wzięłam moje bagaże i poszłam w stronę wejścia do domu, bliźniaki i Kiyoko szli za mną ze swoimi torbami.- Wychodzimy!- krzyknęłam w głąb domu i go opuściłam z moim rodzeństwem.

~*~

Jak coś to Katsumi to ta dziewczyna, co opowiada ;)

Proszę o komentarze, do następnej notki!